Pino Palladino

In de wereld van vandaag is Pino Palladino een onderwerp geworden dat steeds belangrijker wordt voor mensen van alle leeftijden en achtergronden. Of we het nu hebben over het belang van geestelijke gezondheid, de technologische revolutie, de empowerment van vrouwen of welk ander onderwerp dan ook, var1 is een fundamenteel element dat aan relevantie heeft gewonnen op alle terreinen van het leven. Van de impact ervan op de politiek en de economie tot de invloed ervan op de populaire cultuur: Pino Palladino is een aspect dat we niet kunnen negeren. In dit artikel zullen we onderzoeken hoe Pino Palladino de manier waarop we denken en handelen heeft getransformeerd, en hoe zijn aanwezigheid onze wereld blijft vormen op manieren die voorheen ondenkbaar waren.

Palladino met The Who, Philadelphia Pennsylvania, United States, 2008

Pino Palladino (Cardiff (Wales), 17 oktober 1957) is een Italiaans-Britse bassist. In 1973, op zijn zeventiende, begon Palladino met het bespelen van de basgitaar. Hiervoor had hij enkele jaren elektrische gitaar gespeeld.[bron?]

Vroege muziekcarrière

Palladino begon met het professionele werk in 1978, toen hij voor een lokale televisieomroep begon te spelen. In 1980 speelde hij in de band van Jools Holland. Deze band nam ook het eerste album op waar Palladino op meespeelt: Jools Holland And His Millionaires (1982).

Doorbraak en samenwerkingen

In de jaren tachtig werd Palladino bekend door het bespelen van de fretloze basgitaar. Hij werd een veelgevraagde studiomuzikant en speelde met veel bekende artiesten, zoals Gary Numan, Paul Young, Richard Ashcroft, David Gilmour, Tears for Fears, Phil Collins, Pete Townshend, Don Henley en Mango. In de jaren negentig schakelde hij weer over op de normale basgitaar en speelde nu met onder andere: Melissa Etheridge, Richard Wright, D'Angelo, Elton John en Eric Clapton. Van 1998 tot 2001 was hij lid van de Robbie McIntosh Band. Hij is momenteel[(sinds) wanneer?] ook lid van het John Mayer Trio met John Mayer en Steve Jordan. In 2019 speelt hij bas op het album Lean on Me van José James, een tribute voor Bill Withers.

The Who

Toen in 2002 John Entwistle (de bassist van The Who) overleed aan een hartaanval, werd in overeenstemming met de familie van Entwistle besloten dat The Who door zou toeren. Palladino werd gevraagd om Entwistle te vervangen. Hij werkte mee aan de Europa-tour van The Who en speelde mee op Endless Wire (2006), de eerste cd die The Who na It's Hard (1982) uitbracht.

Discografie

  • 1982 - Jools Holland And His Millionaires
  • 1991 - Still (Tony Banks)
  • 1992 - The One (Elton John)
  • 1996 - Broken China (Rick Wright)
  • 1998 - Emotional Bends (Robbie McIntosh Band)
  • 2000 - Voodoo (D'angelo)
  • 2001 - Wide Screen (Robbie McIntosh Band)
  • 2002 - Soulmates (Man Doki)
  • 2002 - Genesis Files (Steve Hackett)
  • 2005 - Try! (John Mayer Trio)
  • 2006 - The Road to Escondido (J.J.Cale en Eric Clapton)
  • 2006 - Continuum (John Mayer)
  • 2006 - Endless Wire (The Who)
  • 2009 - Battle Studies (John Mayer)
  • 2010 - Colorblind (Alain Clark)
  • 2011 - 21 (Adele)
  • 2014 - Black Messiah (D'Angelo)
Zie de categorie Pino Palladino van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.