Opus barbaricum

Tegenwoordig is Opus barbaricum een zeer relevant onderwerp geworden in de moderne samenleving. Van de impact ervan op het dagelijks leven van mensen tot de invloed ervan op de wereldeconomie heeft Opus barbaricum geleid tot een toenemende belangstelling voor verschillende kennisgebieden. Nu de technologie snel vooruitgaat en de mentaliteit verandert, is het belangrijk om de positieve en negatieve aspecten van Opus barbaricum zorgvuldig te onderzoeken, en ook de implicaties ervan op de lange termijn te onderzoeken. In dit artikel gaan we diepgaand in op Opus barbaricum en de impact ervan op de wereld van vandaag, waarbij we waardevolle inzichten en kritische analyses bieden over dit steeds evoluerende onderwerp. Lees verder om meer te ontdekken over Opus barbaricum en de relevantie ervan in onze tijd!

Opus barbaricum met een afbeelding van Alexander de Grote in Pella

Opus barbaricum (Latijn voor "primitief werk") was de eerste mozaïektechniek. De techniek werd waarschijnlijk ontwikkeld op Kreta in de nieuwe steentijd.

Geschiedenis en techniek

Mozaïek in opus barbaricum, ook wel opus barbarikum[1] of kiezelmozaïek[2] genoemd, werd gemaakt van het eenvoudigste en gemakkelijkst verkrijgbare materiaal; rivier- of zeekiezels in verschillende kleuren. De kleuren wit, blauw en donkerrood werden het meest gebruikt, later ook gespikkelde stenen in geel en grijs. Ze werden vaak in meerdere kleuren zonder enig verband gelegd. Later werden de steentjes op hun kant in rijen zij-aan-zij gelegd om geometrische patronen te vormen.

Het maken van mozaïekvloeren met rivierkiezels vond zijn oorsprong op Kreta; de Minoïsche en Myceense beschavingen maakten al mozaïek van gepolijste kiezelstenen. In de 8e eeuw v.Chr. verscheen de techniek op het vasteland. In Gordium, de hoofdstad van Frygië, zijn drie vloeren met motieven in witte, donkerrode en donkerblauwe kiezelstenen bekend, het heiligdom van Artemis Orthia in Sparta had een monochrome kiezelsteenvloer en het heiligdom van Athena Pronaia in Delphi een kiezelsteenvloer in verschillende kleuren, maar zonder patroon.[3]

In latere periodes werd neergekeken op de "primitieve" kiezelmozaïeken. Ze werden vervangen door mozaïeken met veel mooiere materialen van betere kwaliteit, zoals marmer, glas, parels en terracotta.