Oliver Smithies

In dit artikel gaan we dieper in op het onderwerp Oliver Smithies en verkennen we al zijn facetten. Oliver Smithies is een relevant onderwerp en van groot belang voor een breed publiek, omdat het veel gebieden van ons dagelijks leven beïnvloedt. In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Oliver Smithies, van de historische oorsprong tot de impact ervan op de hedendaagse samenleving. Door middel van een gedetailleerde analyse zullen we proberen licht te werpen op deze kwestie en een completer beeld te geven van wat het werkelijk inhoudt. We hopen dat de lezers na voltooiing van het lezen een dieper inzicht en waardering voor het onderwerp van Oliver Smithies zullen krijgen.

Nobelprijswinnaar  Oliver Smithies
23 juni 1925 – 10 januari 2017
Oliver Smithies
Oliver Smithies
Geboorteland Verenigd Koninkrijk
Geboorteplaats Halifax
Nationaliteit Amerikaans
Overlijdensplaats Chapel Hill
Nobelprijs Fysiologie of Geneeskunde
Jaar 2007
Reden Voor hun ontdekking van principes waarmee specifieke genmodificaties kunnen worden aangebracht bij muizen door gebruik te maken van embryonale stamcellen
Samen met Mario Capecchi
Martin Evans
Voorganger(s) Andrew Fire
Craig Mello
Opvolger(s) Harald zur Hausen
Françoise Barré-Sinoussi
Luc Montagnier
Portaal  Portaalicoon   Geneeskunde

Oliver Smithies (Halifax, 23 juni 1925 – Chapel Hill, 10 januari 2017) was een Brits-Amerikaans geneticus. In 2007 won hij samen met Mario Capecchi en Martin Evans de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde voor hun ontdekking van principes waarmee specifieke genmodificaties kunnen worden aangebracht bij muizen door gebruik te maken van embryonale stamcellen.[1] In 1955 was hij de uitvinder van de gel-elektroforese, waarbij een zetmeel-gel het scheidend vermogen van elektroforese enorm verbeterde.[2][3]

Loopbaan

Volgens Smithies eigen zeggen kwam zijn interesse in wetenschap door zijn fascinatie voor radio's en telescopen op jonge leeftijd.[4]

In 1946 een Bachelor of Arts eerste klasse in fysiologie, gevolgd door een Bachelor in scheikunde.[5] In 1951 haalde hij zowel een Master of Arts als een PhD in biochemie aan het Balliol College.

Van 1953 tot 1960 werkte Smithies bij het Connaught Medical Research Laboratory aan de Universiteit van Toronto. Vanwege visaproblemen kon hij pas in 1960 terugkeren naar zijn geplande positie als assistent-professor in genetica en medische genetica aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Hier werkte hij tot 1988.[4]

Sinds 1988 is Smithies een Excellence Professor in Pathologie, en Laboratory Medicine aan de Universiteit van North Carolina te Chapel Hill.[6] Smithies werkte ook voor het instituut van genoomwetenschappen van de Duke-universiteit.[7]

Smithies' werk heeft sterk bijgedragen aan onderzoek naar taaislijmziekte, en kan ook toe worden gepast op andere ziektes.[8] Hij creëerde onder andere muizen met meer menselijke karakteristieken, die zeer geschikt zijn voor onderzoek. Hij en Mario Capecchi kwamen beide tot dezelfde ontdekkingen met betrekking tot gentargeting.[6]

In 1971 werd Smithies verkozen tot lid van de National Academy of Sciences, en in 1978 tot lid van de American Academy of Arts and Sciences.

In 2002 werkte Smithies samen met zijn vrouw, dr. Nobuyo Maeda, aan een studie naar hypertensie met behulp van genetisch veranderde muizen.[6]

Oliver Smithies overleed in 2017 op 91-jarige leeftijd in het ziekenhuis van de Universiteit van North Carolina in Chapel Hill.[9]