La damnation de Faust
In artikel La damnation de Faust gaan we dieper in op een onderwerp dat ons allemaal op de een of andere manier aangaat. Ongeacht onze leeftijd, beroep of persoonlijke interesses, dit onderwerp is voor iedereen relevant. Langs deze lijnen zullen we verschillende aspecten, gegevens en meningen met betrekking tot La damnation de Faust onderzoeken, met als doel een brede en complete visie op het onderwerp te bieden. Of we nu bekend zijn met La damnation de Faust of het de eerste keer is dat we erover horen, dit artikel nodigt ons uit om na te denken, te leren en ons eigen begrip van La damnation de Faust in twijfel te trekken.
La damnation de Faust (De verdoemenis van Faust) is een concertopera voor vier solisten, koor en orkest van Hector Berlioz, gebaseerd op de Faust van Goethe.
Achtergrond
Berlioz ontdekte het meesterwerk van Goethe in 1828 in de vertaling van Gérard de Nerval. Hij was er erg van onder de indruk en zette acht scènes op muziek als Huit scènes de Faust, opus 1. Hij liet het werk drukken, maar probeerde later zo veel mogelijk exemplaren te vernietigen, omdat hij er ontevreden over was geworden.
Pas veel later, tijdens een reis door Midden-Europa in 1845, besloot hij de scènes een plaats te geven in een veel grootschaliger werk, La damnation de Faust. Hij schreef veel van de tekst zelf, en in 1846 kon de eerste uitvoering plaatsvinden in de Opéra-Comique in Parijs. Het werk had geen succes, en werd voorlopig niet meer uitgevoerd.
Tegenwoordig geldt La damnation de Faust als een van de meesterwerken van Berlioz. Het werk was eigenlijk bedoeld voor de concertzaal, maar is ook herhaaldelijk scènisch opgevoerd.
Rolverdeling
- Faust - tenor
- Méphistophélès - bariton
- Marguerite - mezzosopraan
- Brander - bas
· 
· 