Kosovo en de euro

Dit artikel gaat in op het onderwerp Kosovo en de euro, dat de laatste tijd grote belangstelling en controverse heeft gegenereerd. Sinds zijn opkomst heeft Kosovo en de euro de aandacht getrokken van specialisten, academici en het grote publiek vanwege de relevantie en impact ervan op verschillende aspecten van de moderne samenleving. Op deze pagina's zullen verschillende benaderingen en perspectieven op Kosovo en de euro worden onderzocht, evenals de invloed ervan op uiteenlopende gebieden als technologie, politiek, cultuur en economie. De bedoeling is om een ​​alomvattend en actueel beeld van het onderwerp te bieden, om het debat te verrijken en een dieper begrip van Kosovo en de euro en de betekenis ervan vandaag de dag te bevorderen.

■ Eurozone
■ EU-lidstaten met verplichting de euro in te voeren
■ EU-lidstaten die een uitzonderingsbepaling hebben op het invoeren van de euro
■ Gebieden buiten de EU die de euro gebruiken krachtens een overeenkomst met de EU (San Marino, Monaco, Vaticaanstad en Andorra)
■ Gebieden buiten de EU die de euro gebruiken zonder een overeenkomst met de EU

Kosovo voerde onder VN-bestuur eveneens in 1999 de Duitse mark in met als doel de relatie tussen Joegoslavië en Kosovo te versoepelen en de economie weer op gang te krijgen.[1][2] Toen Duitsland op 1 januari 2002 overging op de euro, deden Kosovo en Montenegro de facto hetzelfde maar zonder overeenkomst met de EU. In tegenstelling tot de "officiële" leden van de eurozone, slaat Kosovo geen eigen muntgeld en heeft daarom geen eigen nationale zijde van de euromunten.[3][4]

Referenties

  1. ↑ "Kosovo adopts Deutschmark", BBC, 3 september 1999. Geraadpleegd op 22 June 2013.
  2. ↑ (2 September 1999). Kouchner Signs Regulation on Foreign Currency. Gearchiveerd op 18 January 2012. Persbericht.
  3. ↑ Administrative Direction No. 1999/2 (On the currency permitted to be used in Kosovo). UNMIK (4 October 1999). Gearchiveerd op 7 June 2011.
  4. ↑ Mitra, Saumya (2001). Kosovo: economic and social reforms for peace and reconciliation, 22. ISBN 978-0-8213-4942-7.