Tegenpaus Honorius II

Het onderwerp Tegenpaus Honorius II is tegenwoordig van het grootste belang, omdat het een grote impact heeft gehad op verschillende gebieden van de samenleving. Sinds zijn oprichting heeft Tegenpaus Honorius II de belangstelling gewekt van experts en wetenschappers, die hun tijd en moeite hebben besteed aan het analyseren van de implicaties en gevolgen ervan. In de loop van de tijd is Tegenpaus Honorius II geëvolueerd en aangepast aan de nieuwe behoeften en eisen van de samenleving, waardoor het vandaag de dag een relevant onderwerp is geworden. In dit artikel zullen we Tegenpaus Honorius II diepgaand analyseren en de impact ervan op verschillende gebieden, waardoor we een compleet en bijgewerkt overzicht van dit zeer relevante onderwerp bieden.

Honorius II
Echte naam Pietro Cadalus
Leefde ? - 1072
Tegenpaus
Periode 1061 - 1072
Tegenpaus van Alexander II
Lijst van tegenpausen
Portaal  Portaalicoon   Christendom

Honorius II, eigenlijk Pietro Cadalus († 1072) was tegenpaus van 28 oktober 1061 tot aan zijn dood.

Cadalus stamde uit een adellijke familie uit Verona. Tijdens de regering van keizer Hendrik III van het Heilige Roomse Rijk was hij diens kanselier. Later werd hij benoemd tot bisschop van Parma.

Toen paus Nicolaas II op 27 juli 1061 overleed, zorgde de hervormingsgezinde partij van aartsdiaken Hildebrand van Sovana ervoor dat de hervormingsgezinde Anselmo da Baggio, afkomstig uit de Milanese adel, tot paus gekozen werd. Anselmo nam de naam Alexander II aan. Hildebrand liet echter na de instemming van keizer Hendrik IV te vragen. Deze benoemde daarop Cadalus tot paus. Cadalus nam de naam Honorius II aan.

De inconsequente politiek van Agnes van Poitou, de weduwe van Hendrik III en voogd van Hendrik IV, leidde er echter toe dat Honorius tijdens zijn pontificaat nauwelijks politieke steun kreeg. Desondanks slaagde Honorius erin de stad Rome in te nemen. In 1062 vocht hij op de Synode van Augsburg de rechtmatigheid van Alexanders benoeming aan, maar de discussies die dit met zich meebracht leidden er uiteindelijk alleen maar toe dat de Duitse bisschoppen zich op de Synode van Mantua (1064) ondubbelzinnig achter Alexander schaarden en de ban over Honorius uitspraken. Feitelijk was daarmee het kerkelijk schisma voorbij.

Bij gebrek aan steun zag Honorius zich gedwongen Rome te verlaten en terug te keren naar Lombardije. Hoewel hij zichzelf tot aan zijn dood bleef beschouwen als de rechtmatige paus, kon hij geen kerkelijke of politieke invloed meer uitoefenen.