Peter van Bueren

In het artikel van vandaag gaan we ons verdiepen in de fascinerende wereld van Peter van Bueren. Peter van Bueren is een onderwerp dat tegenwoordig veel wordt bestudeerd en besproken, omdat de implicaties ervan betrekking hebben op verschillende aspecten van de samenleving. Op zowel persoonlijk als collectief niveau heeft Peter van Bueren een aanzienlijke impact die het verdient om in detail te worden onderzocht. In dit artikel analyseren we de verschillende perspectieven en benaderingen die rond Peter van Bueren zijn voorgesteld, evenals hun relevantie in de hedendaagse context. We zullen historische, culturele, wetenschappelijke en sociale aspecten behandelen om een ​​alomvattende visie op dit zeer relevante onderwerp te bieden. Maak je klaar om jezelf onder te dompelen in het spannende universum van Peter van Bueren en ontdek de invloed ervan op ons leven!

Peter van Bueren in Voor een briefkaart op de eerste rang (1974)

Peter van Bueren (Amsterdam, 19 maart 1942 – aldaar, 26 maart 2020) was een Nederlands filmcriticus.[1]

Van Bueren studeerde politieke en sociale wetenschappen en begon in 1963 bij het dagblad De Tijd. In 1968 bezocht hij voor het eerst het Filmfestival van Cannes. Hij stapte in 1976 over naar de Volkskrant waar hij na drie jaar Bob Bertina opvolgde. Decennia lang was hij een van de meest toonaangevende filmcritici van Nederland.
Eind jaren negentig raakte hij met de hoofdredactie van de Volkskrant in conflict. Een poging om Van Bueren binnen de krant naar een andere redactie over te plaatsen mislukte, maar hij kreeg tv-criticus Ronald Ockhuysen boven zich als Chef Filmredactie. In 2002 ging hij op 60-jarige leeftijd met pensioen. Tijdens het International Film Festival Rotterdam van dat jaar kreeg hij een lifetime achievement award.[2]

Hij was in 1982 een van de oprichters van de Kring van Nederlandse Filmjournalisten.[3]

Van Bueren had een rubriek in het programma Radio Bergeijk. Hij is te zien in de documentaire Parradox (2010) van In-soo Radstake over Pim de la Parra, en in Ongoing Smile (2013) van Mohsen Makhmalbaf. In 2014 werd de eerste Louis Hartlooper Oeuvreprijs voor de Filmjournalistiek aan hem toegekend.