Tegenwoordig is Het meisje met de zwavelstokjes een onderwerp dat grote relevantie heeft gekregen in de huidige samenleving. Met de constante evolutie van de technologie en de onbeperkte toegang tot informatie is Het meisje met de zwavelstokjes een centraal punt geworden voor debatten, discussies en analyses op alle gebieden. Of het nu op politiek, economisch, sociaal of cultureel gebied is, Het meisje met de zwavelstokjes is op de een of andere manier aanwezig in ons dagelijks leven. Het is een onderwerp dat passies, uiteenlopende meningen opwekt en menigten in beweging brengt. In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Het meisje met de zwavelstokjes, waarbij we de impact, de evolutie en de relevantie ervan vandaag analyseren.
Het meisje met de zwavelstokjes | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
Illustratie van het meisje met de zwavelstokjes, 1899.
| ||||
Auteur | Hans Christian Andersen | |||
Originele titel | Den Lille Pige med Svovlstikkerne | |||
Origineel verschenen in | Dansk Folkekalender for 1846 | |||
Origineel gebundeld in | Nye Eventyr | |||
Uitgiftedatum | 1845 | |||
Land | Denemarken | |||
Taal | Deens | |||
Genre | sprookje | |||
|
Het meisje met de zwavelstokjes (oorspronkelijke titel: Den Lille Pige med Svovlstikkerne) is een sprookje van de Deense schrijver Hans Christian Andersen. Het verscheen voor het eerst in december 1845, in de Dansk Folkekalender for 1846.[1] In de jaren daarna verscheen het meerdere malen opnieuw in verhalenbundels.[2]
Op oudejaarsavond zwerft een meisje op haar blote voeten door de besneeuwde straten van een stad. Haar schoenen is ze kwijtgeraakt, omdat die te groot voor haar waren. Alle mensen doen inkopen of zitten gezellig met zijn allen thuis in de warmte van het haardvuur. Het meisje moet echter buiten zwavelstokjes zien te verkopen, maar niemand wil er een. Ze durft niet terug naar huis zolang ze nog niet alle stokjes verkocht heeft, bang dat haar vader haar zal slaan omdat ze geen geld heeft verdiend.
Het meisje krijgt het ten slotte zo koud dat ze besluit om zelf maar een stokje op te steken. Hierdoor krijgt ze een troostend visioen, waarin ze in een warm huis een kerstboom ziet en een luxueus kerstdiner. Als dit visioen weer voorbij is strijkt ze nog een stokje af, en nu ziet ze een vallende ster. Het meisje blijft stokjes afstrijken. Als ze het laatste stokje afstrijkt, ziet ze in de lucht boven zich ten slotte haar onlangs overleden grootmoeder, de enige persoon op aarde die iets om haar gaf, en die haar ooit vertelde dat er bij elke vallende ster een ziel naar het paradijs gaat. Als ook dit lichtje dooft, gelooft het meisje dat ze door haar grootmoeder wordt meegenomen.
De volgende dag wordt ze op straat blauw en doodgevroren gevonden, maar met een glimlach om haar mond.
Van het sprookje zijn sinds de jaren 30 van de 20e eeuw allerlei bewerkingen gemaakt, zowel animatie- als speelfilms. Een van de eerste verfilmingen (uit 1937) was in de serie Color Rhapsodies. Ook is het verhaal verwerkt als thema in diverse muzikale nummers, bijvoorbeeld op het album The Song is a Fairytale van Frederik Magle. Ook is het verhaal verwerkt in andere literatuur. Er zijn ook computerspellen op het verhaal gebaseerd.