Eddie Barefield
Tegenwoordig is Eddie Barefield een onderwerp van groot belang en interesse geworden in de moderne samenleving. Met de vooruitgang van de technologie en de voortdurende veranderingen in de wereld heeft Eddie Barefield de aandacht getrokken van miljoenen mensen over de hele wereld. Van de impact ervan op het dagelijks leven tot de invloed ervan op de cultuur en de economie, Eddie Barefield heeft zichzelf gevestigd als een relevant onderwerp dat vandaag de dag analyse waard is. In dit artikel zullen we de verschillende aspecten met betrekking tot Eddie Barefield diepgaand onderzoeken, waardoor we een uitgebreid overzicht krijgen dat ons in staat stelt het belang ervan vandaag de dag te begrijpen.
| Eddie Barefield | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Eddie Barefield
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboortenaam | Edward Emanuel Barefield | |||
| Geboren | 12 december 1909 | |||
| Geboorteplaats | Scandia | |||
| Overleden | New York | |||
| Overlijdensplaats | 4 januari 1991 | |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | Jazz | |||
| Beroep | Saxofonist, klarinettist, arrangeur, componist, bigbandleider | |||
| Instrument(en) | Saxofoon, klarinet | |||
| (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Edward Emanuel Barefield (Scandia, 12 december 1909 - New York, 4 januari 1991) was een Amerikaanse jazz-saxofonist en -klarinettist en arrangeur in het swing-tijdperk. Hij schreef arrangementen voor onder meer Glenn Miller en Benny Goodman en was lid van de bands van Cab Calloway en Duke Ellington.
Barefield begon op zijn tiende piano te spelen, maar stapte over op de altsaxofoon toen hij dertien was. In 1926 werkte hij met Edgar Pillows en in 1927 met West Virginia Ravens. In 1930 studeerde hij klarinet aan het conservatorium van Chicago. Hij speelde bij Teddy Wilson en Art Tatum (1931), Bennie Moten (1932) en de McKinney's Cotton Pickers. Van 1933 tot 1936 was hij lid van de band van Cab Calloway, waarmee hij ook naar Europa kwam. Daarna volgde werk bij Les Hite (1937), Fletcher Henderson en Don Redman (1938) en weer Calloway, en Ella Fitzgerald (1939). In 1940 had hij een eigen groep en speelde hij ook bij Coleman Hawkins. In 1941 volgde een tijd bij Benny Carter en in 1942 was hij bij het orkest van Duke Ellington. Van 1942 tot 1946 werkte hij bij verschillende radiostations. In 1947 keerde hij terug naar Ellington, waarvoor hij ook arrangeerde. In 1948 dirigeerde hij op Broadway de muziek bij het toneelstuk "A Streetcar Named Desire". In 1950 werkte hij bij Sy Oliver en Fletcher Henderson, daarna tot 1958 voornamelijk voor Calloway. In 1958 toerde hij met Sammy Price in Europa. In 1959 was hij dirigent van de Jazz-Train-Show. Barefield nam ook aan allerlei opnames deel, onder meer van Billie Holiday, Lionel Hampton, Roy Eldridge, Ben Webster, Earl Bostic, Larry Darnell en Leon Redbone.
Discografie (selectie)
als leider:
- The Indestructable Eddie Barefield, Famous Door, 1977