Alexander Kanoldt
In de wereld van vandaag is Alexander Kanoldt een kwestie die steeds relevanter is geworden op sociaal, politiek en economisch gebied. De impact ervan is zo groot geweest dat het tot debatten, tegenstrijdige meningen en mobilisaties in verschillende delen van de wereld heeft geleid. Het is een kwestie die zorg en ongerustheid heeft gewekt onder de bevolking, omdat de implicaties ervan verreikend zijn en alle aspecten van het dagelijks leven kunnen beïnvloeden. In dit artikel zullen we ons verdiepen in Alexander Kanoldt om het belang ervan, de uitdagingen en de mogelijke oplossingen te begrijpen die zijn voorgesteld om dit probleem effectief aan te pakken.
Alexander Kanoldt (Karlsruhe, 29 september 1881 - Berlijn, 24 januari 1939) was een Duits kunstschilder en graficus. Hij wordt gerekend tot de stroming van de Neue Sachlichkeit.
Leven en werk
Alexanders Kanoldts vader Edmond was een kunstschilder die werkte in de stijl van de Nazareners. Alexander studeerde aan de Kunstacademie van Karlsruhe. Na enkele reizen naar Engeland, Frankrijk, Zwitserland en Italië vestigde hij zich in 1908 in München. Daar raakte hij verzeild in modernistische kringen. Samen met Wassily Kandinsky, Alexej von Jawlensky, Gabriele Münter, Marianne von Werefkin en anderen richtte hij in 1909 de Neue Künstlervereinigung München (N.K.V.M.) op, waaruit in 1911 de redactie van de Der Blaue Reiter voortkwam. In 1913 startte hij met Alexej von Jawlensky, zijn vriend Adolf Erbslöh, Albert Weisgerber, Paul Klee en Karl Caspar de Neuen Sezession München. Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende hij in het Duitse leger als officier.
Na de oorlog werkte Kanoldt veel samen met Georg Schrimpf, met wie hij later de magisch-realistische variant van de Neue Sachlichkeit vertegenwoordigde. Tijdens een lange reis door Italië, samen met Erbslöh, schilderde hij architectonische, soms angstaanjagende landschappen vanuit verschillende perspectieven, bijna magisch strak in de vorm gegoten. Verder maakte hij veel stillevens in een sobere, bijna versteende stijl. In 1925 nam hij met een grote hoeveelheid werken deel aan de grote 'Neue Sachlichkeit'-tentoonstelling in de Kunsthalle Mannheim. Vervolgens gold hij als een van de meest prominente vertegenwoordigers van deze nieuwe stroming, samen met Otto Dix, George Grosz, Georg Schrimpf en Christian Schad.
In 1925 werd Kanoldt benoemd tot professor aan de Kunstacademie van Breslau. In 1931 nam hij daar echter ontslag en startte een eigen kunstschool in Garmisch. In 1932 werd hij lid van de Münchense kunstenaarsvereniging "Die Sieben". In 1933 kreeg hij een leerstoel aan de Kunstacademie van Berlijn.
Hoewel Kanoldt in 1932 lid was geworden van de NSDAP werd zijn kunst tijdens het nazi-regime uiteindelijk toch als 'ontaard' bestempeld en in 1937 in beslag genomen. In 1936 was hij al teruggetreden als professor uit zijn functie bij de Berlijnse academie. Hij overleed in 1939, op 57-jarige leeftijd.
Galerij
-
De zonnestraal, 1918 -
Het rode huis, 1910 -
Olevano, 1927 -
Halfnaakt, 1926 -
De rode gordel, 1929 -
Stilleven met vensteruitzicht, 1936 -
Stilleven II, 1922 -
Stilleven met vazen, 1922 -
Stad in het dal II (Klausen), 1920 -
Gimignano, 1913
Literatuur
- Ruhrberg, Karl e.a.: Kunst van de 20e eeuw. Taschen, Keulen, 2005. 978-3-8228-4132-7
- Michalski, Sergiusz: New Objectivity. Taschen, Keulen, 1994. ISBN 3-8228-9650-0
- Alexander Kanoldt 1881-1939. Gemälde, Zeichnungen, Lithographien. Catalogus. Museum für Neue Kunst Freiburg, 1987. ISBN 3-87885-151-0
Externe links
- (de) Website over Kanoldt
