200 Mijl van Imola

Vandaag zullen we de fascinerende wereld van 200 Mijl van Imola verkennen. Of u nu geïnteresseerd bent in de impact ervan op de samenleving, de historische relevantie ervan of gewoon meer wilt weten over 200 Mijl van Imola, dit artikel geeft u een compleet en gedetailleerd overzicht van het onderwerp. Vanaf de oorsprong tot de huidige invloed, via de vele facetten en controverses ervan, zullen we in een uitgebreide analyse duiken om beter te begrijpen wat 200 Mijl van Imola is en waarom het zo belangrijk is. Bereid je dus voor op een informatieve reis die nieuwe perspectieven en kennis over 200 Mijl van Imola zal openen.

Paul Smart en Bruno Spaggiari tijdens de 200 Mijl van Imola in 1972

De Imola 200 of 200 Mijl van Imola was een wegrace met motorfietsen die van 1973 tot 1987 werd georganiseerd op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari in Imola.

Voorgeschiedenis

In 1970 waren de reglementen van de Daytona 200 zodanig gewijzigd, dat ook andere 750cc-motorfietsen dan die van Harley-Davidson toegelaten werden. Dat was vooral voor de BSA-groep het sein om groots uit te pakken met hun BSA Rocket 3/Triumph Trident-racers. In de jaren die volgden werden deze 750cc-races snel populair, en zo ontstonden in Europa de Formula 750 TT, de Formule 750 races tijdens de Thruxton 500 en de Anglo-American Match Races. In Amerika traden veel Europeanen aan in de "Big Ontario race". Het enthousiasme sloeg al snel over naar de Japanse merken, die eerst met 500cc-machines (de Suzuki T 500 en de Kawasaki H 1 R) en later met 750cc-machines (de Suzuki TR 750 en de Kawasaki H 2 R) gingen deelnemen. Bovendien gooide Yamaha hoge ogen door met de 350cc-Yamaha TR 3 productieracers, die voor iedereen gewoon te koop waren, wedstrijden in deze zware klasse te winnen. Organisatoren van nationale wedstrijden wilden dan ook graag de 750cc-klasse toevoegen, maar de nationale bonden gingen hier vaak niet in mee. Ook de Fédération Internationale de Motocyclisme wilde nog niets weten van een 750 cc-wereldkampioenschap. Toen ook de Italianen zwaardere motorfietsen gingen produceren, kwamen er ook 750cc-racers van MV Agusta en Ducati. Toen werd het ook mogelijk races volgens de "Daytona-formule" in Italië te organiseren.

200 Mijl van Imola

De 200 Mijl van Imola werd in 1972 voor het eerst georganiseerd op initiatief van Franco Costa. Costa had de Italianen in 1948 kennis laten maken met de motorcross en was ook al initiatiefnemer geweest van de Conchiglia d'Oro (Gouden Schelp) Shell en van de bouw van het Autodromo Enzo e Dino Ferrari. Nog lang niet alle belangrijke teams uit Daytona kwamen ook op 23 april 1972 in Imola aan de start, maar het team van John Player Norton met Phil Read en Peter Williams wel. De komst van een groot team van Ducati en het verschijnen van Giacomo Agostini met de nieuwe 750cc-MV Agusta zorgde voor een grote toeloop van ca. 75.000 toeschouwers. De Amerikanen kwamen nog niet naar Europa, maar dat gebeurde vanaf 1973 wel. Toen ging de Imola 200 ook deel uitmaken van de 750 cc Prijs van de FIM. Omdat ze in het voorseizoen plaatsvond hadden de coureurs meestal ook tijd om deel te nemen.

Resultaten 200 Mijl van Imola

Datum Eerste Tweede Derde Ronden Tijd Gem. snelheid Toeschouwers
23 april 1972 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart (Ducati) Vlag van Italië Bruno Spaggiari (Ducati) Vlag van Italië Walter Villa (Triumph) 64 2 h 02 min 26 s 157,35 km/h 75.000
15 april 1973 Vlag van Finland Jarno Saarinen (Yamaha) Vlag van Italië Bruno Spaggiari (Ducati) Vlag van Italië Walter Villa (Kawasaki) 64 1 h 58 min 18 s 162,84 km/h 90.000
7 april 1974 Vlag van Italië Giacomo Agostini (Yamaha) Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts (Yamaha) Vlag van Finland Teuvo Länsivuori (Yamaha) 62 2 h 06 min 38 s 149,81 km/h 120.000
6 april 1975 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto (Yamaha) Vlag van Frankrijk Patrick Pons (Yamaha) Vlag van Verenigde Staten Steve Baker (Yamaha) 64 2 h 10 min 28 s 148,33 km/h 93.000
4 april 1976 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker (Yamaha) Vlag van Frankrijk Michel Rougerie (Yamaha) Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene (Suzuki) 64 2 h 05 min 31 s 154,17 km/h 140.000
3 april 1977 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts (Yamaha) Vlag van Verenigde Staten Steve Baker (Yamaha) Vlag van Italië Giacomo Agostini (Yamaha) 64 2 h 03 min 59 s 156,08 km/h 68.000
2 april 1978 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto (Yamaha) Vlag van Verenigde Staten Steve Baker (Yamaha) Vlag van Italië Giacomo Agostini (Yamaha) 64 2 h 07 min 53 s 151,13 km/h 78.000
13 april 1980 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto (Yamaha) Vlag van Italië Marco Lucchinelli (Suzuki) Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts (Yamaha) 44 1 h 25 min 33 s 155,53 km/ h 40.000
5 april 1981 Vlag van Italië Marco Lucchinelli (Suzuki) Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts (Yamaha) Vlag van Nederland Boet van Dulmen (Yamaha) 64 2 h 09 min 33 s 149,37 km/h 50.000
4 april 1982 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby (Yamaha) Vlag van Italië Marco Lucchinelli (Honda) Vlag van Italië Graziano Rossi (Yamaha) 64 2 h 07 min 25 s 151,89 km/h 60.000
10 april 1983 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts (Yamaha) Vlag van Italië Franco Uncini (Suzuki) Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson (Yamaha) 64 2 h 05 min 55 s 153,63 km/h 100.000
1 april 1984 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts (Yamaha) Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli (Suzuki) Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams (Yamaha) 64 2 h 07 min 56 s 151,34 km/h 38.000
14 april 1985 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson (Yamaha) Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola (Honda) Vlag van Japan Takazumi Katayama (Honda) 64 2 h 04 min 57 s 154,88 km/h 54.000
6 april 1986 Vlag van Italië Marco Lucchinelli (Ducati) Vlag van Zweden Anders Andersson (Suzuki) Vlag van Australië Rob Phillis (Suzuki) 64
20 april 1987 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon (Suzuki) Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel (Honda) Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop (Honda) 64