Telharmonium
In het artikel van vandaag gaan we ons verdiepen in de spannende wereld van Telharmonium. Vanaf de oorsprong tot de relevantie ervan vandaag zullen we elk relevant aspect van Telharmonium in detail onderzoeken om u een compleet overzicht van dit onderwerp te geven. In de volgende paar regels zullen we de belangrijkste punten, de nieuwste trends en meningen van experts over Telharmonium ontdekken. Met deze inhoud hopen we u een diepgaand en actueel inzicht in Telharmonium te bieden, zodat u uw kennis kunt verrijken en weloverwogen beslissingen kunt nemen over dit onderwerp. Maak je klaar om jezelf onder te dompelen in een fascinerend universum vol nuances!
Het telharmonium of teleharmonium (ook bekend als de dynamofoon) is een elektromechanisch instrument ontwikkeld door Thaddeus Cahill in 1897. Het telharmonium was ontworpen om beluisterd te worden met telefoonontvangers. Het kan daarom als een voorloper van streaming audio beschouwd worden.
Zoals het latere hammondorgel gebruikte het telharmonium toonwielen om muziek te genereren als elektrische signalen door additieve synthese.
De Mark I versie woog 7 ton. De Mark II woog bijna 200 ton. Cahill bouwde in totaal drie versies. Elke versie betekende een aanzienlijke vooruitgang ten opzichte van de vorige. Slechts een klein aantal opvoeringen werden live voor publiek gegeven, de meeste opvoeringen gebeurden via telefoontransmissies. Opvoeringen in 1906 in New York werden door het publiek positief onthaald.
De uitvoerder zit aan een console om het instrument te bedienen. Het werkelijke mechanisme van het instrument is echter zo groot dat het een hele kamer vult. Draden die de controleconsole verbinden liepen door een muur naar de kamer waar het werkelijke instrument zich bevond, namelijk in de kelder van het concertgebouw.
Externe links
- (en) Schetsen van onderdelen en geschiedenis
- (fr) Telharmonium, Audion Piano, Luigi Russolo et les bruitistes, Sonhors.
