In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Ridderorden in Japan, waarbij we ons verdiepen in het belang en de relevantie ervan in verschillende contexten. Langs deze lijnen zullen we de impact en invloed ervan op de hedendaagse samenleving analyseren, evenals de evolutie ervan in de loop van de tijd. Daarnaast zullen we de verschillende perspectieven en meningen onderzoeken die er rond Ridderorden in Japan bestaan, met als doel een brede en complete visie op dit onderwerp te bieden. Vanaf de oorsprong tot de huidige staat zal dit artikel Ridderorden in Japan vanuit meerdere invalshoeken benaderen, waardoor de lezer een alomvattend en verrijkend begrip ervan krijgt. Zonder twijfel is dit een fascinerend onderwerp dat het verdient om in detail te worden onderzocht.
In Japan bestonden voor het gedwongen einde van de zelfgekozen isolatie geen ridderorden. De Meiji-keizer nam met de Europese technologieën, kleding en bestuursmethoden ook de ridderorden over. De eerste werd in 1875 ingesteld en heette Orde van de Rijzende Zon. De keizer stichtte in de daaropvolgende jaren meerdere orden[1].
De structuur en vorm van de onderscheidingen onderscheidt zich van Europa door het veelvoudig gebruik van bloemen en het ontbreken van een kroon. De kroon op het kleinood van de Orde van de Kroon is op de keper beschouwd een hoed en geen deel van de regalia. De regalia van Japan zijn, voor zover de term van toepassing is, de "heilige schatten" die van keizer op keizer worden doorgegeven in een doos die nooit wordt geopend. Naar verluidt zijn deze oeroude schatten een spiegel en een kam.
Na de capitulatie in 1945 schafte de Amerikaanse militaire gouverneur-generaal Douglas MacArthur de militaire Orde van de Gouden Wouw af. De andere orden bleven bestaan.
In 1993 werden de Japanse orden voor dames opgesteld. Vóór die tijd werden zij uitsluitend in de kroonorde, een damesorde, opgenomen.