Dit artikel gaat in op de kwestie van Propraetor, die in verschillende delen van de samenleving aanzienlijk relevanter is geworden. Propraetor is een interessant onderwerp geworden voor academici, professionals en het grote publiek, vanwege de impact en betekenis ervan op verschillende gebieden van studie en het dagelijks leven. De afgelopen decennia is Propraetor het onderwerp geweest van onderzoek, debatten en reflecties die een beter begrip en waardering van het belang ervan mogelijk hebben gemaakt. In die zin beoogt dit artikel een brede en verrijkende visie op Propraetor te bieden, waarbij verschillende perspectieven, benaderingen en meningen over de kwestie aan bod komen.
Een propraetor was een oud-praetor die in een provincia pro praetore ("in plaats van een praetor") optrad, door een prorogatio (verlenging) van zijn ambtsbevoegdheid, maar hier enkel voor de hem toegekende provincia.
Oorspronkelijk werden de provinciae nog bestuurd door praetores, maar rond 241 v.Chr. (het jaar van de oudst ons bekende propraetor) werden er propraetores aangesteld. Vooral na de Tweede Punische Oorlog met Hannibal Barkas werd het ambt van propraetor, dat volgde op dat van praetor zeer populair. Na Lucius Cornelius Sulla werd het normaal dat de praetores na hun ambtsperiode naar een provincia als propraetor trokken. Een senatusconsultum in 55 v.Chr. bepaalde dat consules en praetores pas na vijf jaar als proconsul of -praetor naar de provinciae mochten afzakken. Een provincia werd voor één jaar toegekend, maar kon ook door prorogatio verlengd worden.
Met de instelling van het principaat, waarbij de princeps Gaius Iulius Caesar Augustus het imperium maius had over vele provinciae, werden de propraetores in deze provinciae vervangen door een legatus Augusti pro praetore. In de senatoriale provinciae bleef het ambt van propraetores wel bewaard.