Nick Jefferies
In de wereld van vandaag is Nick Jefferies een onderwerp van algemeen belang geworden dat verschillende gebieden van het dagelijks leven bestrijkt. Met de vooruitgang van de technologie en sociaal-culturele veranderingen heeft Nick Jefferies zichzelf gepositioneerd als een sleutelelement in de manier waarop we omgaan met de omgeving, ons verhouden tot anderen en de uitdagingen van de 21e eeuw aanpakken. Van var1-beïnvloeders tot trends die de toon zetten op uiteenlopende gebieden als de gezondheidszorg, het onderwijs, de politiek en de economie: dit fenomeen heeft een aanzienlijke impact op de hedendaagse samenleving. In dit artikel zullen we in detail de fundamentele rol onderzoeken die Nick Jefferies vandaag de dag speelt, de implicaties ervan analyseren en de relevantie ervan in de toekomst projecteren.
| Nick Jefferies | ||
|---|---|---|
| ||
Nick Jefferies bij Creg-ny-Baa (eiland Man) onderweg naar vierde plaats in de Formula One TT van 1992
| ||
| Geboren | Bradford, 1 juni 1952 | |
| Nationaliteit |  Engeland
| |
| Overwinningen | 1 x Manx Grand Prix, 1 x Isle of Man TT | |
Nick Jefferies is een Brits voormalig motorcoureur. Hij is de kleinzoon van Allan Jefferies, de broer van Tony Jefferies en de oom van David Jefferies.
Carrière
Enduro en Trial
Nick begon in de 1967 op vijftienjarige leeftijd deel te nemen aan motorsportwedstrijden. In tegenstelling tot zijn broer Tony, die ging racen, volgde Nick het voorbeeld van zijn vader, die zich in de jaren dertig en -veertig vooral gericht had op de terreinsporten. Vader Tony kocht voor hem een Triumph TR20 Tiger Cub Trials in de periode dat Triumph stopte met de productie van trialmotoren. Hij reed dus trials, maar ook motorcrossses en enduro's. Nick behaalde met een 360cc-Jawa een zilveren medaille tijdens de ISDT van 1974 in Camerino (Italië). Trials reed hij als een van de weinine Britten met de Yamaha TY-modellen. In 1975 reed hij in het Britse trialteam van Sammy Miller, die had gekozen voor de Honda TL-modellen. In 1976 won hij de tweedaagse trial van het eiland Man. In 1977 nam hij deel aan het wereldkampioenschap trialrijden samen met toprijder Rob Shepherd. In 1978 trad hij in dienst van CCM als testrijder voor de nieuwe CCM 350T. In de trialsport reed hij ook met Triumph, Montesa, Bultaco en Moto Gori.
Wegrace
Manx Grand Prix en Isle of Man TT
(De Manx Grand Prix en de Isle of Man TT worden beide op verreden op de 60km-lange Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Ze duren allebei twee weken en kennen verschillende raceklassen. De MGP wordt meer als de "amateurversie" beschouwd, de IOMTT is voor de meer gerenommeerde coureurs. Goed presteren in de MGP kan tot een startplaats in de IOMTT leiden. In 1975, toen Nick Jefferies zijn racecarrière begon, telden de Senior TT (500 cc), de Junior TT (350 cc) en de Lightweight 250 cc TT officieel nog mee voor het wereldkampioenschap wegrace, maar de echte topcoureurs boycotten de TT al jaren vanwege de vele gevaren.)
Nick Jefferies startte in de Production 1000 TT van 1975. Deze race was opengesteld voor amateurs omdat er met min of meer normale productie-motorfietsen werd gereden. Drie klassen reden tegelijk: de Production 250 TT, de Production 500 TT en de Production 1000 TT. Er was ook maar één klassement. De twee zwaarste klassen reden 10 ronden (600 km) en de 250cc-klasse 9 ronden (540 km). Daarom werd er met twee rijders per motorfiets gestart. Nick Jefferies reed samen met Dick Pipes op een door Paul Dunstall aangepaste Norton Commando 750 Fastback Mk IV. Ze eindigden als 45e in de eindstand. Hierna reed Nick jarenlang in de Manx Grand Prix, eerst alleen met een Yamaha TZ 250, vanaf 1976 ook met een Yamaha TZ 350. Met die machine kon hij in de 350cc-Junior Race starten, maar met licht opgeboorde cilinders en iets grotere zuigers ook in de 500cc-Senior Race. Dat was in die tijd heel gebruikelijk. Er waren weliswaar 500cc-productieracers te koop (de Yamaha TZ 500 en de Suzuki RG 500), maar die waren zo duur dat zelfs in het 500cc-wereldkampioenschap met opgeboorde Yamaha TZ 350's werd gereden. Nick haalde zijn eerste podiumplaats in de Senior Race van 1977, waarin hij derde werd. In 1980 werd hij derde in de Junior Race en in 1982 werd hij zowel in de Junior- als de Senior Race derde. Nu kreeg hij sponsoring van broer Tony, die de motorzaak van de familie leidde. Het was genoeg om een Suzuki RG 500 aan te schaffen waarmee de overstap naar de Isle of Man TT mogelijk moest zijn. Dat lukte: Nick won de Senior Race van 1983 en promoveerde naar de TT. Tijdens de Production 751-1500 cc TT van 1985 startte hij met een BMW K 100 RS, een logische keuze omdat het familiebedrijf Allan Jefferies uitsluitend vertegenwoordiger van BMW Motorrad was. De machine was met zijn 90 pk geen partij voor de 120+pk-sterke Japanse machines, maar Nick werd toch nog zevende. Het duurde lang eer hij weer op het podium stond. Pas in de Formula One TT van 1988 werd hij achter Joey Dunlop tweede, maar hij won ook de Superstockrace van de Ulster Grand Prix. De TT van 1989 was erg succesvol voor Nick: hij werd derde in de Formula One TT, tweede in de Production 1300 TT en tweede in de Senior TT. Tijdens de Senior TT van 1990 viel hij hard bij Creg Willey's Hill waarbij hij een schouder en een enkel brak.
Nadat hij in de Formula One TT van 1996 tweede was geworden, trad Nick Jefferies in de Junior TT voor het eerst aan tegen zijn debuterende neef David, allebei op Honda CBR 600 RR's. Nick werd 8e, David 16e. In de Production TT traden ze allebei aan met een Honda CBR 900 RR Fireblade. Nu werd Nick 7e en David 10e. In de Senior TT werd Nick 4e, David 16e. In 1997 sloegen beiden de Isle of Man TT over en in 1998 maakte Nick bekend dat hij zijn racecarrière zou beëindigen. Hij had zelfs al een Montesa-trialmotor gekocht om naar deze rustige tak van motorsport terug te keren. Hij startte nog wel in de Formula One TT en begon te racen met klassieke motoren. Hij keerde terug naar de Manx Grand Prix, waar hij in de Classic Senior Race met een door Ray Petty getunede 500cc-Norton 30M Manx. Toch reed hij in 1999 weer een flink TT-programma met niet minder dan vijf races in een week. Chesterfield Motor Cycles (CMC) koppelde hem voor de Production TT zelfs aan neef David. Die begon in dit jaar aan een grote reeks overwinningen, drie van de vier waarin hij in dit jaar startte. Nick was intussen 47 jaar oud en zou geen hoge ogen meer gooien. In 2002 reed hij weer een aantal races in de TT en daarna volgde een lange pauze. Op 61-jarige leeftijd begon hij toch weer te racen, maar hij richtte zich nu bijna volledig op de Classic-races met een oude Honda RC 30 en zijn Norton Manx. In 2017 beëindigde hij zijn carrière definitief.
Snaefell Mountain Course resultaten
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Nick Jefferies op de Catalaanstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- thetelegraphandargus.co.uk
- Voetnoten
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n De in de 500cc-Senior Races van de Manx Grand Prix gebruikte Yamaha's waren vrijwel allemaal Yamaha TZ 350's. Daarvoor werden iets grotere zuigers en cilinders gemonteerd, die de machines op 351 à 353 cc brachten. Dat bespaarde de kosten van een Yamaha TZ 500, een echte productieracer die voor het niveau van de MGP te duur was. De MGP had een hoog amateur-niveau, zeker vergeleken met de Isle of Man TT. Suzuki leverde geen 350cc-racers. De Suzuki-rijders kozen niet voor de dure Suzuki RG 500, maar voor de straatmachine, de luchtgekoelde tweecilinder Suzuki T 500. Voor die machine bestond een opvoerset, die er de TR 500 van maakte.
- ↑ Allan Jefferies was niet alleen de naam van Nick's vader, maar ook van het familiebedrijf, genoemd naar vader Allan, maar inmiddels geleid door Nick's broer Tony