In dit artikel gaan we ons verdiepen in de fascinerende wereld van Mini-voetbalshow. Het is een onderwerp dat grote belangstelling heeft gewekt in de hedendaagse samenleving en aanleiding heeft gegeven tot debatten, tegenstrijdige meningen en eindeloze reflecties. Langs deze lijnen stellen we voor om de verschillende facetten te onderzoeken die Mini-voetbalshow ons biedt, van zijn oorsprong tot zijn impact vandaag. Van zijn invloed op de populaire cultuur tot zijn relevantie op meer specifieke gebieden is Mini-voetbalshow erin geslaagd de aandacht van een breed spectrum van de bevolking te trekken. Dit is ongetwijfeld een onderwerp dat niemand onverschillig laat, en dat het verdient om diepgaand te worden geanalyseerd om de ware reikwijdte ervan te begrijpen.
De Mini-voetbalshow was een Nederlands televisieprogramma dat in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw werd uitgezonden door de omroep NCRV. Het ging om een jaarlijkse competitie tussen zaalvoetbalteams, met voornamelijk bekende ex-voetballers uit het Nederlandse betaald voetbal. De Mini-voetbalshow werd georganiseerd door de NCRV in samenwerking met tijdschrift Voetbal International.
Het programma werd opgenomen in Ahoy' Sportpaleis in Rotterdam. De uitzendingen trokken twee tot vier miljoen kijkers en bij opnames was Ahoy' gevuld met duizenden toeschouwers. De eerste uitzending was in oktober 1974. Per uitzending van ongeveer veertig minuten was één wedstrijd te zien. De teams waren speciaal voor het programma geformeerd. Er waren teams uit verschillende delen van Nederland (Amsterdam, Rotterdam, Oost-Nederland, Noord-Nederland, Limburg) en onder andere een militair team en een politieteam. In latere edities deden er ook nationale teams van België en West-Duitsland mee en een Old Stars-team met Nederlandse oud-internationals.
Het commentaar bij de wedstrijden werd geleverd door Barend Barendse en Joop Niezen. Presentator was Dick Passchier. Producent was Dick van Bommel.
De wedstrijden kenden enkele speciale regels. Er werd gespeeld met een boarding langs de zijlijn en het doel stond niet op de achterlijn maar enkele meters daarvoor, waardoor er ook achter het doel langs kon worden gespeeld. In het achternet van het doel waren twee gaten gemaakt, waardoor ook gescoord kon worden. Een kopdoelpunt telde dubbel. Dit veroorzaakte af en toe hilarische momenten, als een speler door zijn knieën ging om kruipend de bal in het doel te kunnen koppen. Bij het begin van een wedstrijd stonden de spelers aan de zijlijn en viel de wedstrijdbal uit een koker in de lucht boven de middenlijn. Spelers konden bij een overtreding voor twee minuten het veld uit worden gestuurd en moesten dan plaatsnemen op een strafbank. Ook was er een speciale regel met betrekking tot hoekschoppen. Iedere 4e hoekschop werd gepromoveerd tot strafschop.
Teams waren verplicht minstens één speler op de helft van de tegenstrever te houden bij een aanval van diezelfde tegenstrever. Zo werd er telkens een overtal gecreëerd (4 aanvallers tegen slechts 3 verdedigers).
Bij een gelijke stand werden strafschoppen genomen om een beslissing te forceren. Een normaal gewonnen wedstrijd leverde drie punten op, een via strafschoppen gewonnen wedstrijd twee punten en een via strafschoppen verloren wedstrijd één punt.