Markering voor geïsoleerd gevaar
In het artikel Markering voor geïsoleerd gevaar zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met dit onderwerp, van de oorsprong tot de relevantie ervan vandaag de dag. We zullen analyseren hoe Markering voor geïsoleerd gevaar de samenleving heeft beïnvloed en hoe deze in de loop van de tijd is geëvolueerd. Daarnaast zullen we de verschillende perspectieven en meningen onderzoeken die rond Markering voor geïsoleerd gevaar bestaan, waardoor een compleet en evenwichtig overzicht van dit onderwerp ontstaat. In het hele artikel zullen we dieper ingaan op specifieke aspecten die het belang en de impact van Markering voor geïsoleerd gevaar op verschillende gebieden zullen helpen begrijpen. Door middel van een kritische en reflectieve benadering willen we onze lezers een complete en verrijkende visie op Markering voor geïsoleerd gevaar bieden.
Markering voor geïsoleerd gevaar of betonning voor geïsoleerd gevaar ((en) isolated danger mark) in de vorm van een boei of andere markering, zoals gedefinieerd door de International Association of Lighthouse Authorities (IALA) door middel van het IALA Maritiem Betonningsstelsel, is een vorm van betonning die gebruikt wordt door maritieme autoriteiten om een gevaar aan te geven voor de scheepvaart, zoals een (gedeeltelijk) onder water aanwezige rots waar rondom het gevaar bevaarbaar water is.[1]
De betonning of baken is zwart met één of meer brede rode horizontale band(en) met de vorm, bij voorkeur, pilaar of spar, en met als topteken 2 boven elkaar geplaatste zwarte bollen. 's Nachts zijn ze te herkennen aan de twee witte schitteringen per 5 of 10 seconden. De lichtkarakteristiek is dan Fl(2)W5s of Fl(2)W10s. In Nederland is het geregeld in het Scheepvaartreglement territoriale zee.[2]
Zie ook
- Laterale markering
- Kardinale markering
- Markering voor veilig vaarwater
- Speciale markering
- Nood-wrakboei
