In dit artikel zullen we de verschillende facetten van Mainstream jazz en de impact ervan op de hedendaagse samenleving onderzoeken. Vanaf de historische oorsprong tot de relevantie ervan vandaag de dag zullen we de verschillende aspecten analyseren die Mainstream jazz tot een onderwerp maken dat interessant is voor een grote verscheidenheid aan mensen. Via een multidisciplinaire aanpak zullen we de economische, sociale, culturele en politieke implicaties van Mainstream jazz onderzoeken, met als doel de invloed ervan op de hedendaagse wereld te begrijpen. Op dezelfde manier zullen we ons onderdompelen in de debatten en controverses die rond dit onderwerp zijn ontstaan, waarbij we verschillende perspectieven en meningen in overweging nemen om een compleet overzicht van het belang ervan te bieden. Ga met ons mee op deze rondleiding door Mainstream jazz en ontdek vandaag nog de betekenis ervan!
Mainstream jazz is een jazzgenre dat ontstond in het midden van de jaren 1950 en populair blijft tot op de dag van vandaag. Het ging oorspronkelijk om muzikanten die na de swingperiode de bopstijl niet wilden volgen en verkozen om in kleinere ensembles te spelen.
Sinds de vroege jaren veertig lag de nadruk in jazz op extremen, het zoeken van nieuwe wegen en expressievormen. In de jaren vijftig kwam er een hernieuwde belangstelling voor de muziek van de jaren dertig, die cruciaal werd geacht voor de ontwikkeling van de jazz. Jazzcritici gingen op zoek naar lang vergeten opnames en hierbij werd het belang van zulke vondsten al eens overdreven en ging het niet steeds om jazzmusici van groot kaliber.
Het was jazzcriticus Stanley Dance die midden de jaren vijftig de term "mainstream" bedacht. Hij beschreef daarmee de muziek gespeeld door swingveteranen die zowel bop als dixieland uit de weg gingen. Daaronder vielen muzikanten uit grote orkesten zoals die van Count Basie en Duke Ellington en een aantal jongere spelers. Omdat mainstream een combinatie is van de swingstijl (zonder de bigbands), nostalgie en pop-elementen, is het moeilijk om aan te geven wanneer het is ontstaan. Kleine swinggroepen uit de jaren 1930 en 1940 komen hiervoor in het algemeen in aanmerking, met name de optredens van grote spelers als saxtenoren Coleman Hawkins, Lester Young en Ben Webster, trompettisten als Roy Eldridge, Charlie Shavers, Buck Clayton en Harry "Sweets" Edison, altsaxofonisten als Benny Carter en Johnny Hodges, vibrafonist Lionel Hampton, pianisten Teddy Wilson en Count Basie, drummers Jo Jones en Gene Krupa, en anderen. Al deze muzikanten waren bijzonder actief in de jaren vijftig, als onderdeel van een minibeweging die ervoor gekozen had gewoon zichzelf te zijn.