Lita Stantic is al lange tijd een interessant onderwerp en de impact ervan strekt zich uit tot verschillende gebieden van het leven. Van zijn invloed op de populaire cultuur tot zijn relevantie voor de technologische vooruitgang heeft Lita Stantic een aanzienlijke stempel gedrukt op de samenleving. In dit artikel zullen we de verschillende facetten van Lita Stantic onderzoeken, van de oorsprong tot de evolutie ervan vandaag de dag. We zullen de impact ervan op geschiedenis, wetenschap, politiek en andere relevante gebieden analyseren. Daarnaast zullen we onderzoeken hoe Lita Stantic onze percepties heeft gevormd en onze beslissingen door de jaren heen heeft beïnvloed. Ga met ons mee op deze reis en ontdek de impact van Lita Stantic op ons leven!
Lita Stantic | ||||
---|---|---|---|---|
![]() | ||||
Volledige naam | Élida Stantic | |||
Geboren | 1 januari 1942 | |||
Geboorteland | Argentinië | |||
Jaren actief | Sinds 1965 | |||
Beroep | Filmproducent Filmregisseur Scenarioschrijver | |||
Films | Un Oso Rojo La niña santa | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
(mul) TMDB-profiel | ||||
http://www.litastantic.com.ar | ||||
|
Lita Stantic (1 januari 1942[1]) is een Argentijns filmregisseur, -producer en -scenarioschrijver.
Stantic is een belangrijk figuur in de Nieuwe Argentijnse Cinema en verantwoordelijk voor het debuut van enkele films van toonaangevende filmmakers als Lucrecia Martel, Pablo Trapero en Israel Adrián Caetano.
Stantic deed haar intrede in de Argentijnse cinemawereld als assistent-regisseur voor de film Diario de campamento uit 1965. Daarna maakte ze enkele korte films en legde ze haar focus enige tijd voornamelijk op de reclamewereld.
Ze bleef actief in de filmwereld via de Cine Liberacion, een ondergronds productie- en distributiecollectief dat in het geheim films vertoonde die anders zouden zijn verboden door de Argentijnse militaire regering.
Tijdens de politiek rumoerige jaren zeventig in Argentinië werkte Stantic aan meer dan een tiental films, waaronder La isla van Alejandro Doria in 1978 die een grote hit werd ondanks dat hij nog tijdens de dictatuur vertoond werd.
Tijdens de jaren tachtig zette ze samen met Maria Luisa Bemberg het productiebedrijf GEA Cinematografica op. Daarna stichtte ze Lita Stantic Productions.
Toen de Nieuwe Argentijnse Cinema aan het eind van de jaren negentig opkwam, produceerde ze films die uitgebreid goede kritieken ontvingen, waaronder Un Oso Rojo, La Ciénaga, Bolivia en La niña santa.
Verschillende van haar films werden bekroond op filmfestivals wereldwijd. In 2003 werd ze zelf beloond met een Prins Claus Prijs. Verder werd ze benoemd tot de Producent van het decennium 2001-2010 tijdens de uitreiking van de Premios Konex.