Kolenbranderschildpad

Het onderwerp Kolenbranderschildpad is er één dat de laatste tijd veel belangstelling heeft gewekt. Of het nu gaat om de impact ervan op de samenleving, de historische relevantie ervan of de impact ervan op verschillende sectoren, Kolenbranderschildpad is een onderwerp dat niemand onverschillig laat. In dit artikel zullen we verschillende aspecten onderzoeken die verband houden met Kolenbranderschildpad, van de oorsprong tot de huidige evolutie. We zullen de invloed ervan op verschillende gebieden analyseren en verschillende perspectieven op de kwestie presenteren. Zonder twijfel is Kolenbranderschildpad een fascinerend onderwerp dat het verdient om diepgaand onderzocht te worden.

Kolenbranderschildpad
IUCN-status: Niet geëvalueerd
Kolenbranderschildpad
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Orde:Testudines (Schildpadden)
Onderorde:Cryptodira (Halsbergers)
Familie:Testudinidae (Landschildpadden)
Geslacht:Chelonoidis
Soort
Chelonoidis carbonarius
Spix, 1824
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Kolenbranderschildpad op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

De kolenbranderschildpad[1] of savanneschildpad[2] (Chelonoidis carbonarius) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae).

Naam

De soort behoorde eerder tot de geslachten Geochelone en Testudo zodat in de literatuur vaak de verouderde naam wordt gebruikt. De soortaanduiding was tot 2014 carbonaria.

Verspreiding en habitat

De soort komt voor in grote delen van tropisch Zuid-Amerika; Argentinië, Brazilië, Colombia, Frans-Guyana, Guyana, Nicaragua, Panama, Paraguay, Suriname, Trinidad en Venezuela.[3] De habitat bestaat uit vochtige steppen en graslanden niet ver van stroompjes want de schildpad heeft wel vocht nodig.

Uiterlijke kenmerken

De kolenbranderschildpad heeft een langwerpig, zwart schild met op iedere rugplaat een gele, vage vijfhoek. De schildrand is geel, op de kop en poten zijn onregelmatige, gele vlekken aanwezig. Bij de juveniele dieren zijn de gele vlekken op de kop en schild groter, ze hebben felrode schubben op de poten.[4] De Engelse benaming van deze soort is 'roodvoetschildpad'. De maximale lengte van de carapax of rugschild is 51 centimeter maar veel exemplaren blijven ongeveer 35 tot 40 cm lang.

Levenswijze

De kolenbranderschildpad is hoofdzakelijk vegetarisch en het menu bestaat hoofdzakelijk uit plantendelen en fruit, maar ook aas wordt wel gegeten.

Tijdens de paring kan het mannetje kip-achtige 'toktok' geluiden maken. Het legsel bestaat uit 2 tot 15 bolvormige eieren, die worden ingegraven. Na 5 tot 6 maanden komen ze uit.

Bronvermelding