Jel van Liauckama
In dit artikel gaan we Jel van Liauckama verkennen, een onderwerp dat de afgelopen jaren de aandacht van veel mensen heeft getrokken. Sinds de ontdekking of popularisering ervan heeft Jel van Liauckama op verschillende gebieden een grote impact gehad, waardoor discussie en vragen ontstonden over de betekenis, implicaties en mogelijke toepassingen ervan. Via dit artikel zullen we proberen licht te werpen op Jel van Liauckama en de relevantie ervan in de moderne samenleving te analyseren, evenals de invloed ervan op verschillende aspecten van het dagelijks leven. Het maakt niet uit of u een expert op dit gebied bent of er gewoon meer over wilt weten: dit artikel geeft u een gedetailleerd en actueel inzicht in Jel van Liauckama.
Jel of Juliana van Liauckama (1585–1650) was een Friese edelvrouwe van een oud en zeer invloedrijk geslacht. Zij trouwde in 1616 met Eraert van Pipenpoy (1576–1638), een ridder uit het oude West-Brabantse Pipenpoy-geslacht. Dit huwelijksfeest werd bekend als de Pipenpoyse bruiloft.
Levensloop
Van Liauckama werd in 1585 geboren als eerste kind van Jarich van Liauckama en Sjouck van Cammingha (1558–1620). Ze zou in 1592 nog een zus krijgen, Trijn.
Jel trouwde in 1616 met Eraert van Pipenpoy, een ridder en heer van Merchten, uit een oud West-Brabants geslacht. Het echtpaar woonde in Merchten, aangezien Jelle's vader nog tot 1642 in de Liauckama State woonde. Ze kregen een dochter, Sophia Anna van Pipenpoy.[1]
Toen Jel in 1638 weduwe werd, verhuisde ze met haar dochter terug naar Liauckema State,[2] welke ze van haar vader erfde toen hij in 1642 overleed.[3] Een jaar later liet ze haar portret schilderen door Wybrand de Geest.[1]
Galerij
Op de afbeeldingen staan de echtgenoot (links) en dochter (rechts) van Jel van Liauckama.
-
Eraert van Pipenpoy in 1625 -
De 10-jarige dochter, Sophia Anna
- ↑ a b C. Boschma, "Liauckama State te Sexbierum" in De Vrije Fries 47 (1966), pp. 177-205. Gearchiveerd op 17 maart 2023.
- ↑ Oly, H. & Vries, G. de (Red.) (2016). Leeuwarden in de Gouden Eeuw. Hilversum: Uitgeverij Verloren.
- ↑ H.J. Oldenhof (1967). In en om de schuilkerkjes van Noordelijk Westergo. Assen: Van Gorcum & Comp., p.416. Gearchiveerd op 27 juni 2022.