In het artikel van vandaag zullen we de fascinerende wereld van Ingravescentem Ætatem diepgaand verkennen. Van de oorsprong tot de impact ervan op de moderne samenleving, we zullen ingaan op een verscheidenheid aan aspecten die verband houden met dit onderwerp. We zullen de implicaties ervan in cultuur, economie en politiek analyseren, evenals de rol ervan in het dagelijks leven van mensen. Door middel van interviews met experts, casestudies en statistische gegevens zullen we een compleet en evenwichtig beeld van Ingravescentem Ætatem bieden, in de hoop onze lezers een duidelijk en diepgaand inzicht in dit fenomeen te geven. Zonder twijfel is Ingravescentem Ætatem een onderwerp dat niemand onverschillig zal laten, en we zijn blij dat we alles wat we erover hebben ontdekt met u kunnen delen.
Ingravescentem Ætatem (Latijn voor De toenemende last van de ouderdom), is een decreet, in de vorm van een motu proprio van paus Paulus VI, uitgevaardigd op 21 november 1970, waarin de paus de leeftijdsgrens voor kardinalen om te mogen deelnemen aan een conclaaf bepaalde op 80 jaar.
Eerder had de paus al - met het document Ecclesiae Sanctae dat voortvloeide uit het Conciliedocument Christus Dominus - bepaald dat bisschoppen en priesters alsmede hoge curiefunctionarissen op hun vijfenzeventigste vrijwillig hun ontslag moesten aanbieden. Nu volgde de bepaling dat kardinalen van 80 jaar of ouder niet langer mochten deelnemen aan de pausverkiezing. Het decreet bepaalde verder dat kardinalen van die leeftijd hun curiale functies zouden verliezen. Wel bleven alle kardinalen lid van het College van Kardinalen en dus gerechtigd om deel te nemen aan vergaderingen van de algemene congregatie, voorafgaand aan het conclaaf. Het decreet leidde tot veel beroering onder de betreffende kardinalen. De Curiekardinalen Eugène Tisserant en Alfredo Ottaviani gaven woedende interviews aan de Italiaanse televisie.[1] Voorafgaand aan het Conclaaf van augustus 1978 trachtten Ottaviani en anderen nog - tevergeefs - om toegelaten te worden tot het conclaaf. Het College van Kardinalen voelde zich evenwel niet gerechtigd om tegen de richtlijnen van de overleden paus in te gaan. Ottaviani en zijn oude collega's moesten de uitkomsten van het conclaaf dus via de televisie volgen.[2]
In 1975 bevestigde Paulus hetgeen hij hier stelde in zijn apostolische constitutie Romano Pontifici Eligendo.