In de wereld van vandaag is Glaceertechniek een terugkerend thema dat de aandacht heeft getrokken van miljoenen mensen over de hele wereld. De relevantie ervan overstijgt de grenzen en de impact ervan is op verschillende gebieden voelbaar. Sinds zijn opkomst heeft Glaceertechniek de belangstelling gewekt van zowel experts als fans, waardoor debatten, onderzoek en reflecties zijn ontstaan die proberen de betekenis en invloed ervan op de samenleving te begrijpen. In de loop van de tijd is Glaceertechniek een fenomeen geworden dat niemand onverschillig laat en gevestigde percepties en overtuigingen ter discussie stelt. In dit artikel zullen we de impact van Glaceertechniek in verschillende contexten en de implicaties ervan op het dagelijks leven nader onderzoeken.
De glaceertechniek is een oude schildertechniek voor olieverf waarbij laag over laag zeer diepe en glansrijke schilderijen kunnen worden gemaakt. Deze techniek werd dan ook veel gebruikt in de Vlaamse en Nederlandse schilderkunst uit de 17e eeuw.
De techniek werkt als volgt:
Door de lange droogtijd vergt het laag over laag schilderen veel meer tijd dan het nat in nat schilderen. Het grote voordeel is, dat bij deze techniek een aantal moeilijke stappen uit het schilderen uit elkaar getrokken worden.
De schilder moet wel beschikken over grote kennis van wat de kleurlagen met elkaar doen. De juiste kleur wordt namelijk niet direct gemengd op een palet, maar de uiteindelijke kleur verschijnt pas als alle lagen zijn aangebracht. Een nadeel van deze schildertechniek is volgens sommigen dat de spontaniteit uit het werk verdwijnt.
In vroeger eeuwen was een van de belangrijkste redenen om de techniek te gebruiken het gegeven dat door de transparantie van de verflaag de verzadiging van de kleur toeneemt. In een tijd dat er nog maar weinig kleurkrachtige pigmenten voorhanden waren, was dat een zeer groot voordeel.