Dit artikel behandelt Fédération Internationale de Philatélie vanuit een breed en gedetailleerd perspectief, met als doel de lezer een compleet overzicht te geven van het onderwerp in kwestie. Verschillende gerelateerde aspecten zullen worden geanalyseerd, zoals de oorsprong, evolutie, gevolgen en mogelijke toekomstige uitdagingen. Op dezelfde manier zullen verschillende meningen en benaderingen worden onderzocht met als doel een alomvattende en evenwichtige visie te bieden. Via een reis door de verschillende gezichtspunten en relevante onderzoeken zal dit artikel proberen de lezer een diep en verrijkend begrip van Fédération Internationale de Philatélie te bieden.
De Fédération Internationale de Philatélie (FIP) (Nederlands: Internationale Federatie van de Filatelie) is de overkoepelende internationale organisatie voor de filatelie, de liefhebberij voor het verzamelen van postzegels.
De FIP werd opgericht in Parijs op 18 juni 1926 door zeven nationale filatelistische federaties. De stichtende landen waren België, Duitsland, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk, Tsjechoslowakije en Zwitserland. De hoofdzetel van deze internationale organisatie bevindt zich in Zürich (Zwitserland) en is dan ook een rechtspersoon naar Zwitsers recht.
Om de banden met de Wereldpostunie (UPU) te onderhouden werd in 1990 op het hoofdkwartier van de UPU in Bern de World Association for the Development of Philately (WADP) opgericht.[1]
Anno 2018 waren er 95 landen lid van de FIP. Dit zijn de Regular Members. Tevens zijn er drie continentale federaties aangesloten: de Europese federatie, de Amerikaanse federatie en de Aziatische federatie. Deze zijn de Associated Members. Postdiensten kunnen aansluiten als een Promotional Member.[1]
Op jaarbasis organiseert de FIP twee congressen.[1]
De FIP stelt vier doelstellingen voorop. Deze zijn:[1]
Er zijn elf FIP-Commissies, geleid door een commissaris, die betrekking hebben op de verschillende disciplines binnen de filatelie. Het gaat om:[2]
Iedere commissie bestaat uit een voorzitter en drie bureauleden.[2]
Persoon | Nationaliteit | Ambtsperiode | |
---|---|---|---|
1 | Willy Bigwood (1872–1929)[3] | België | 1926–1929 |
2 | Georg Vincent van der Schooren (1876–1931) | Nederland | 1929–1931 |
3 | Pierre-Jean Maingay (1877–1941)[4] | België | 1931–1941 |
4 | Emile Friederich (1877–1956)[5] | Zwitserland | 1946–1955 |
5 | Lucien Berthelot (1903–1985)[6] | Frankrijk | 1955–1972 |
6 | Léon Pütz (1908–2003)[7] | Luxemburg | 1971–1978 |
7 | Ladislav Dvořaček (1923–2015)[8] | Tsjechoslowakije | 1980 |
8 | D. N. Jatiya (1930–2000)[9] | India | 1990–1998 |
9 | Knud Mohr (1935–2016) | Denemarken | 1998–2002 |
10 | Koh Seow Chuan[10] | Singapore | 2002–2006 |
11 | Joseph Wolff | Luxemburg | 2006–2010[11] |
12 | Tay Peng Hian | Singapore | 2010–heden |
Bronnen
Vertalingen
Referenties