Emil Krieger

In het artikel van vandaag gaan we dieper in op Emil Krieger, een onderwerp dat de afgelopen tijd de aandacht van veel mensen heeft getrokken. Of het nu gaat om de relevantie ervan in de huidige samenleving, de impact ervan op het dagelijks leven of het historische belang ervan, Emil Krieger is het onderwerp geweest van debat, belangstelling en studie door zowel experts als fans. Van zijn oorsprong tot zijn huidige situatie, door zijn invloed op verschillende gebieden en zijn evolutie in de tijd, is Emil Krieger een onderwerp dat het verdient om in detail en uitputtend te worden onderzocht. In dit artikel zullen we dieper ingaan op de verschillende facetten ervan, de implicaties ervan analyseren en de ware betekenis ervan in de huidige context ontdekken.

Emil Krieger: Treurende soldaten (Deutscher Soldatenfriedhof Langemark, België)

Emil Krieger (Kaiserslautern, 8 september 1902 – München, 6 september 1979) was een Duitse beeldhouwer en kunstenaar, vooral bekend vanwege zijn grafische werk en zijn beelden in brons, hout, steen en terracotta. Zijn meest bekende werken zijn een groep van vier treurende soldaten op de Duitse oorlogsbegraafplaats van Langemark (1956), de fonteinen bij het Innenministerium in München (1952), het gedenkteken in Treuchtlingen, de bustes van Richard Wagner en van Karl von Fischer in het Bayerisches Nationaltheater en twee grote reliëfs voor de Gedächtniskirche in Kaiserslautern.

Leven

Krieger studeerde houtsnijkunsten aan de Meisterschule (1917–1921) en in 1921 in München aan de Kunstgewerbschule. Onder zijn leraren waren Richard Riemerschmid, Adolf Schinnerer en Adelbert Niemeyer. Tussen 1925 en 1931 werd hij lid van de Akademie der Bildenden Künste, waar hij onderricht kreeg van Josef Wackerle en Julius Diez. Onder Wackerle ontwikkelde Krieger zijn eigen grafische stijl en in 1928 mocht hij zijn eerste tentoonstelling houden

In de dertiger jaren reisde hij naar Nederland, Frankrijk en Spanje. In 1936 won hij de Prijs van Rome, waardoor hij naar Italië en Griekenland kon reizen. Tussen 1946 en 1977 was hij docent aan de Münchener Akademie. Hij werd professor aan de Akademie der Bildender Künste in München, werd onderscheiden door de Beierse Academie der schone kunsten en ontving zowel de zilveren als de gouden Seerose.