In dit artikel zullen we de altijd fascinerende en veelzijdige wereld van David Olney verkennen. Door de geschiedenis heen heeft David Olney de interesse en nieuwsgierigheid van miljoenen mensen over de hele wereld gewekt, hetzij vanwege de impact ervan op de samenleving, de relevantie ervan op wetenschappelijk gebied, of de invloed ervan op de populaire cultuur. Door middel van een gedetailleerde en uitputtende analyse zullen we verschillende aspecten behandelen die verband houden met David Olney, van de oorsprong en evolutie ervan tot de implicaties ervan in de wereld van vandaag. Op dezelfde manier zullen we ons verdiepen in de debatten en discussies die rond David Olney zijn ontstaan, en de rol ervan in de hedendaagse context onderzoeken. Dit artikel heeft tot doel een alomvattende en complete visie op David Olney te bieden en een waardevolle informatiebron te worden voor iedereen die geïnteresseerd is in een diepgaand begrip van dit onderwerp.
David Charles (David) Olney (Providence, Rhode Island, 23 maart 1948 - Seaside (Florida), 18 januari 2020), was een Amerikaans singer-songwriter.[1]
Olney had in Nederland een enthousiaste fanbase. Vier van zijn concertalbums nam hij in Nederland op.[2]
Na een korte studie aan de Universiteit van North Carolina te Chapel Hill kwam Olney als gitarist bij de band van zijn studiegenoot Bland Simpson. In 1971 namen zij in New York een album op. Toen Simpson in 1973 naar North Carolina terugkeerde om zijn studie af te maken, vertrok Olney naar Nashville (Tennessee).
Als zanger nam hij met de rockband The X-Rays twee albums op voor het label Rounder Records. De band stond in het voorprogramma van onde anderen Elvis Costello en speelde op Austin City Limits.
Na het uiteenvallen van de X-Rays in 1985 stapte Olney over op akoestische gitaar. In 1986 kwam zijn debuutalbum Eye of the Storm uit.
Olney profileerde zich begin jaren 90 tot een invloedrijke singer-songwriter in de Nashville scene, zoals Todd Snider hem bezingt in zijn story-song From a rooftop. Meerdere Nashville-artiesten namen zijn songs op hun repertoire.[2] Olney schreef vaak met John Hadley.
Op zijn album High wide and Lonesome uit 1994 werd Olney begeleid door onder anderen Garth Hudson en Rick Danko van The Band. Rodney Crowell zingt op het nummer Vincent's Blues.
Olney had een sterke band met Nederland. Hij trad er vaak op en maakte er opnamen, ook met Nederlandse artiesten. Dat begon op 23 oktober 1993, toen in Lichtenvoorde Live in Holland werd opgenomen, tijdens een tour met Steve Young.
In 2004 werd in Nederland Illegal Cargo opgenomen, met begeleiding van Ad Vanderveen. In 2005 toerde Olney met Freek de Jonge door Nederland, begeleid door onder anderen Sergio Webb en Cock van Vuuren.
Het live-album Leonora uit 2006 is een compilatie van live-registraties in Nederland tijdens de 2004 en 2005 tour. Ook Dutchman's Curve uit 2010 over een treinwrak bij Nashville herinnert aan Holland. Tijdens de Holland Tour - met Sergio Webb - werd op 7 en 8 december 2013 in Aalsmeer het album Holiday in Holland opgenomen.
Zijn laatste twee CDs, Evermore en Nevermore (2022) zijn opnames David en Daniel Seymour, opgenomen tijdens tours in 2016 en 2018.
Olney kreeg een hartaanval tijdens een optreden op het 30A Songwriter Festival en overleed op 71-jarige leeftijd.[1]
"Songwriters moeten in staat zijn om net als acteurs in andermans huid te kruipen", zegt Olney in een interview, "zelfs in de huid van de ezel die Christus Jeruzalem binnenvoert".[3][4]
Referenties