In dit artikel gaan we dieper in op Alfred Cahen en verkennen we al zijn facetten. Alfred Cahen is een onderwerp dat de laatste tijd grote belangstelling heeft gewekt in de samenleving, en het is belangrijk om het belang ervan en de impact ervan op ons leven te begrijpen. In de volgende paar regels zullen we de oorsprong van Alfred Cahen analyseren, de evolutie ervan in de loop van de tijd en de verschillende perspectieven die er over dit onderwerp bestaan. We zullen ook de relevantie ervan in de wereld van vandaag onderzoeken en hoe het verschillende aspecten van onze samenleving heeft beïnvloed. Ga met ons mee op deze reis van ontdekking en reflectie over Alfred Cahen.
Alfred Cahen (Elsene, 28 september 1929 – Brussel, 19 april 2000) was een Belgisch diplomaat en hoge ambtenaar.
In 1956 begon Alfred Cahen te werken bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken en begin jaren 1960 was hij werkzaam op de Belgische ambassade in Kinshasa. Hij zal nog voor een lange tijd zijn stempel op de Belgische Afrikapolitiek drukken. Van 1977 tot 1979 was hij kabinetschef van de socialistische minister van Buitenlandse Zaken Henri Simonet. Die laatste verklaarde in zijn memoires dat Cahen een oprechte affectie toonde voor vele Zaïrezen en een grote bewondering voor president Mobutu had.[1] Van juni 1985 tot mei 1989 was Cahen secretaris-generaal van de West-Europese Unie (WEU). In die periode kwam hij met de naar hem vernoemde Cahen-doctrine.
Daarna was hij tot 1996 de Belgische ambassadeur in Parijs. Na zijn pensioen werd Cahen in 1997 secretaris-generaal van de Atlantic Treaty Association.
Daarnaast doceerde Cahen aan de Université libre de Bruxelles.
| Voorganger: Edouard Longerstaey (België) |
Secretaris-generaal van de WEU 1985-1989 |
Opvolger: Wim van Eekelen (Nederland) |